Mówi się, że gimnazja to największe siedliska nastoletniej agresji na świecie i zdajesz się wtórować tej argumentacji. Motyw bardzo na czasie i zupełnie realistyczny do tego – historia pokazuje, że to właśnie z tych najcichszych chłopczyków mogą wyrosnąć dorodni psychopaci; wystarczy wspomnieć o strzelaninach rozpętywanych w amerykańskich – i nie tylko - szkołach.
Styl fajny, dreszcz – może niekoniecznie, jednak całość pasuje. Osobiście nie wymagam pozytywnych odczuć jako takich, podczas czytania radość sprawia mi już dobrze napisany kawał tekstu

pozdrawiam

Quentin> Los tułacza ma do to siebie, że bywa właśnie niezwykle przewrotny - coś z zupełnie niczego, fabuła wyłania się sama dosłownie... ale fakt, od siebie także dołożyłem do niej całkiem sporo.

Wasinka> Nóż został użyty. Poprawki wydziergane Klimat... oby mi nie uciekł w kolejnej odsłonie!

Al-Szamanka> Oj, przez ten "rytm" mam tyle rymów, że aż strach . Miło, że widzisz coś w tym stylu - lubię sobie myśleć, że jest ciągle "w budowie", że jeszcze kiedyś coś z tego będzie. Swoją drogą tajskie jedzenie nie pachnie chyba aż tak koszmarnie

Dziękuję za przeczytanie i opinie.

Dziękuję wam szczerze za wyłapanie niezręczności i powtórzeń/rymów/reszty dziwactw (tych to u mnie na kilogramy ).
W końcu mam czas na powiercenie w tej mojej historyjce. Czechowi przyda się redakcja.

Cieszę się, że tekst dostarczył rozrywki. Oby facet się nigdy nie dowiedział, heh.

Błędy językowe wytknięto, więc może ja napomknę o klimacie.

Co do Twej zagadki - nic nie przychodzi mi do głowy. Jest wielu cynicznych twardzieli w literaturze, a ten opisywany nie jest na tyle dokładnie "wyrzeźbiony", żeby kojarzył mi się z kimś konkretnym. Może trochę przypomina kogoś od Cormaca McCarthy'ego - głównie, jeśli chodzi o beznamiętność wypowiedzi. Nie da się też ukryć, że sięgasz po western (w każdym razie coś kręcącego się niedaleko), a więc świat wieeelu pisarzy.
Czy warto kontynuować? Jako wprawkę jasne, jak najbardziej. Jeśli opowiesz o tym, co zastał w domu zbiega opisywany cwaniak, to może się zrobi ciekawie. Gorąco. Bo zakładam, że rewolwer/pistolet ma

pozdrawiam

Szczerze? Łatwo się przy Twoim pisaniu poczuć znowu dzieckiem... choć trochę, choć na moment. Wracają te wszystkie wspomnienia o pstrokatych (w pozytywnym znaczeniu ) postaciach o przedziwnych nazwach i manierach, które gdzieś-tam-kiedyś się przewinęły w czytelniczej przeszłości.
Ostatnią "bajką", którą dane mi było przeczytać, był Abarat Clive'a Barkera. Wyczuwam zresztą lekkie podobieństwa w konstrukcji Waszych światów, zasadach, które służą do budowy bohaterów - rzecz jasna mimo różnej obszerności tekstów, może też trochę różniących się założeń.
Jest sympatycznie. I ładnie. Magicznie.

pozdrawiam

Ciekawa to bardzo mieszanka, nie powiem. Z jednej strony szczypta Indiany Jonesa, z drugiej kilka kartek Biblii, natomiast z trzeciej... ewidentnie trochę Lovecrafta. Całość faktycznie przypomina za to jakieś snujące się opieszale śledztwo. Nurt czasami porywał mnie w stronę klimatów żywcem wydartych z podręcznika do historii, może przez sam dobór słów, może też nieco przez wkraczającą gdzieniegdzie monotonię narracji, czasami za to przyśpieszał - wtedy, kiedy wyjaśniane zostawały dzieje kolejnego badacza, nieszczęśliwie zmarłego przed wyjaśnieniem zagadki.
Ja, jako kolejny badacz-czytelnik, odchodzę zadowolony. Jest nad czym pomyśleć.

pozdrawiam

Treść co najmniej... niepokojąca. Przyznam uczciwie, że zafascynowała mnie w pewnym stopniu postać głównego bohatera, jego motywy, jego książka. Myślałem, że wykluje się z tego jakiś bibliofilski romans, ale - jak to bywa w przypadku "niepokojących" treści - ostrze zadało kłam podobnym przypuszczeniom
Uważam, że można to całkiem nieźle rozwinąć, choć i tak dobrze się czytało. Tak czy siak, ta pozorna monotonia oraz chłód bijący z opisów nadały wszystkiemu pewnej tajemniczości; Otoczki, przez którą chętnie się przebiłem.


pozdrawiam

Tym mnie absolutnie poskładałeś. Kapitalne. W ogóle całe opowiadanie jest przesycone bardzo dowcipnymi wizjami wsi zupełnie niespokojnej, gdzie obierakiem do kartofli - analogicznie, jak obcina się paznokcie nożem przeznaczonym do fechtunku z chlebem - to się pewnie goli. Dostrzegłem tutaj bryzę klasycznej, rodzinnej nudy, rutyny podszytej jakąś absurdalną zawiścią. Stereotyp teściowej wciąż silny. I wciąż niewyeksploatowany, jak się okazuje.

pozdrawiam

Dokładnie tak. "Życie jest piękne".
Bardzo mi się spodobała ta miniaturka; fabuła wydawała się nieco znajoma, jednak na tyle różniła się od tej, huh, podobnej, że nie ziewałem. Dziadek wiedział co robi i niejako ukrył rzeczywistość nie tylko przed dziewczynką, jak i przed czytelnikiem - ciekawy motyw. Bardzo dobrze, że nic wprost nie zostało powiedziane.


pozdrawiam

Ajw > Dziękuję za Twe słowa. Porównanie do mistrza pośród mistrzów - samiutkiego Chucka Norrisa - jest dla mnie niesamowicie budujące To wstęp, być może nie jest niezwykle pasjonujący, ale miał niejako zbudować sam klimat wielkiego, porąbanego miasta.

Fabularia > Może przesadziłem z fekaliami, sam nie wiem; muszę w tym miejscu usprawiedliwić Czecha, bo to mój wymysł I tak, było trudno poskładać wszystko do, co by nie było, kupy, bo rzeczony Czech był średnio trzeźwy...

Pablovsky > Kurcze, w wieku pięćdziesięciu lat to pewnie nie będę nic widział i marnie będzie z pisaniem tekstów, hah Ale w duchu śmieję się szczerze, że udało mi się Ciebie zaskoczyć. Mam nadzieję, że raczej pozytywnie, no ale! Co kto lubi.
Co do porównania do Shinobiego - nie, wydaje mi się, że to bardzo bliski mi styl, przychodzący dość naturalnie, jednak fakt - podobieństwa widzę i ja.
Nowy Jork to ciekawa mieścina, Pablo. Może warto dać się jakoś przetransportować... nawet siłą!

Miladora > Wychodzi na to, że "rymiarz" ze mnie niezgorszy. Szczerze mówiąc to w ogóle nie zwracałem na to uwagi, dopiero teraz coś mi zaczęło świtać - postaram się więc lepiej wypatrywać rymów w przyszłości...
Dziękuję za poprawki! Wdrożone. Ale kauczuk oszczędziłem, jakoś się polubiliśmy

pozdrawiam

Coś w tym siedzi, jeśli - no właśnie - ktoś jest zaznajomiony z Metrem. W przeciwnym wypadku ewidentnie się pogubi, przykłady są
Trudno mi stwierdzić, czy to Ty budujesz atmosferę, czy może mam ją już niejako zaprogramowaną ze względu na wcześniejsze przeczytanie "...2033". Próbując się odciąć od tej spuścizny powiem tylko, że to całkiem ciekawy pomysł; tak jak wspomina Huncwot - na wprawkę idealny.
Akcenty humorystyczne także mile widziane:




pozdrawiam

Cieszę się, że zwróciłaś uwagę na... zjawisko pętli Właśnie coś na tej zasadzie miało wybrzmiewać, nie ukrywam; choć czasem obawiam się, że moje teksty są zbyt hojnie "dosmaczone" podobnymi niejasnościami. Jednak to już prawo autora, moje znaczy.

pozdrawiam

Klimat oraz styl poprowadziły mnie za rączkę aż do samego, zagmatwanego końca. Śledztwo rozmarzonego mężulka takie całkiem klasyczne można rzec, bo jest odwiedzanie miejsc, ludzi i snucie się za poszlakami, jednak z zadowoleniem podróżowałem tropem rzuconych czytelnikowi śladów. Co do zakończenia: pasuje mi zastosowanie zasady: "wędkę, nie rybę!", w końcu nie wypada wymagać od każdego para-kryminału soczystego zabójstwa oraz oskarżenia rzuconego w stronę tego a tego lokaja...
Mam wrażenie, że tekst dobrze by się nadał do portalowego konkursu "Tajemnica kamienicy", ponieważ pasuje lepiej, niż jak znalazł. Takie wtrącenie.

pozdrawiam

Dziękuję za dobre słowo!

Pozdrawiam.

Wydaje mi się, że obrazek idealnie wpasował się w tematykę, w której lubisz się obracać. Osobiście przepadam za starymi wierzeniami oraz magią skrytą w cieniach drzew, natomiast jeszcze gładziej mi to wszystko wchodzi, gdy to Ty jesteś autorką - styl zwyczajnie ma "to coś", co pozwala właściwie podkreślić tak niepokojące sceny.
Och, szykuje się niezły finał!

pozdrawiam