Co dane w zwykłości, od wdechu - przebyte - w wydechu.

Przebyć - w odbyciu będąc, nic to - bo dziane.

"głowić? co tyle miane byte - ?" - nagle pojawiło mi się w głowie po Białoszewskim powtarzając.

Utkwić! Słowo brzmi jak odcięta pięta albo łokieć. Pełne jakiejś drastyczności w makarenie makabrycznych utwiczan. Przeglądając moje dotychczasowe archiwum starań utrwalenia myśli, gdzieś na zdjęciach, uświadomiłam sobie dotychczasowy zastój. Słowo brzmi jak początek przed-stania w miejscu. Stamtąd niedaleko do kwików. Stamtąd roi się od pożądań "po-cocizmu", które w kółko "po co" na łeb zakłada. Ale ja nie pytam.
Rodzi się we mnie na nowo potrzeba nieprzebycia w znaczeniu ciągłości dążeń.

Nie chce pozostawiać dziania samemu sobie i dla siebie. Bo ono wypycha mnie ku uleganiu. To co odbywa się obok, to dana mi konstrukcja. To wiadomość nader wzbita, nie podlegająca pytaniom istniejącym. No bo dlaczego ta i ona. I dlaczego z czuć akurat to. Nie podlega - bo dana, a sama w sobie sensowna.

I ciągle...Mianownik do mnie: Kto? Co?,
Dopełniacz: Kogo? Czego? (nie ma),
Celownik: Komu? Czemu? (daję),
Biernik: Kogo? Co? (lubię),
Narzędnik: Z kim? Z czym? (chodzę),
Miejscownik: O kim? O czym? (mówię),
Wołacz: O! (Witaj).

Czy to przypadki?