Rydwany faraona pojawiły się już nad widnokręgiem. Strudzeni pogonią jeźdźcy spostrzegli właśnie uciekający lud Izraela. "Już się nie wydostaną. Przed nimi morze Czerwone!"

Juda

Juda odwrócił się. Odwracał się przez całą drogę, gdyż nie wierzył w zapewnienia faraona. Uległ przecież przed wolą Boga, ale śmierć pierworodnego, to dotkliwa strata. Zbyt dotkliwa, aby interes państwa mógł być pewnie postawiony nad własny. Egipcjanie żądają krwi.

Nagle z tłumu wydobył się ochrypły krzyk - "Egipcjanie!". Po nim kobiecy pisk, a następnie tysiące przerażonych okrzyków popłynęło w kierunku nadjeżdżających oddziałów. Tysiące oczu spoglądało na wzbijający się nad horyzontem kurz, by po chwili wypatrywać Mojżesza.

Książe Egiptu

Mojżesz znał doskonale taktykę egipskiej armii. Sam przez lata na królewskim dworze pobierał nauki od najlepszych dowódców. Pułk syryjski nadciągał z lewego skrzydła. Z prawej z pewnością oddziały z Teb. Środkiem prowadzone były wojska przez samego faraona.

Nie było w tym finezji wojennej taktyki. Celem miała być zemsta, pragnienie rzezi. Mojżesz odwrócił się w kierunku morza. Czyżby Bóg zaprowadził swój lud tak daleko, aby teraz pozwolić mu zginąć na początku swojej podróży? Ziemia obiecana! Gdzie? Tu? Na tych pisakach?

Cud

Od morza popłynął powiew chłodnego powietrza. Było czystsze od tego z lądu i pachniało jakoś inaczej. Po drugiej stronie z pewnością rosną cytrusowe owoce, kwiaty jaśmniu. Powietrze niosło ze sobą powiew nowego świata. Nie wszystko było w nim obce, a to co już w nim było znane, budowało nadzieję i zaufanie. Tam chce iść, tam musi dojść lud Izraela.

W pewnej chwili powiew powietrza zamienił się w silny strumień wiatru. Zapachy były tak silne, że aż dławiące. Powiew wciskał się w nozdrza i zatykał w uszach bębenki. Przerażeni Izraelczycy upadli na twarze. Niektórzy coś wykrzykiwali, ale oczywistym się stało, że Bóg Izraela o nich nie zapomniał. To kolejny cud.

Powietrze wniosło obłok piaskowej ściany. Ta, rozpędzona, pognała w kierunku egipskiej konnicy. Ale gniewna chmura podążała już sama w kierunku wroga, opóźniając rozpoczęty już atak. Pęd powierza zmienił się i cofnął, oddalając się od rozszalałej chmury, jednocześnie spychając linię wody coraz dalej od brzegu.

Po kilku minutach Izraelczykom ukazał się niezwykły widok. To co jeszcze przed chwilą było morzem Czerwonym, stało się osobliwym korytarzem. Woda wzniosła się ku górze, tworząc ściany tej przedziwnej konstrukcji. Podłoga zaś była cmentarzem glonów i innych podmorskich roślin.

Na końcu korytarza zdawało się dostrzec kawałek oazy. Wcześniej było to niedostrzegalne, ale teraz wydało się bardzo wyraziste. Gdzieś po drugiej stronie jest oaza, a zapach owoców cytrusa i kwiatów jaśminu z pewnością dochodził z tamtego zagajnika.

Nabucco

"Ruszajmy!". Krzyknął Juda. Po chwili, pierwsi odważni byli już gotowi ruszyć w dalszą drogę. Mojżesz tkwił jednak w miejscu, w którym zastał go widok egipskich rydwanów. Stał tak jeszcze klika minut, gdy w pewnym momencie zorientował się, że tysiące pytających oczu wpatrują się w niego, nie rozumiejąc jego wahania.

On sam też tego nie rozumiał. Decyzja była oczywista. Dojrzewał do niej przez lata. Wyrzekł się przywilejów i książęcego stanu. Cierpiał i widział cierpienia swoich pobratymców. Stał tak oparty o swoją laskę, w zgrzebnej sukni i zaprószoną siwizną głową.

Spojrzał raz jeszcze na pisakowy obłok, zza którego coraz głośniej docierały odgłosy końskich kopyt i pobrzękiwanie spiżowej broni. Odwrócił się teraz w kierunku osobliwego korytarza. Spuścił głowę i powiedział cichutko - "Ja tu zostaję. Nie pytajcie dlaczego, bo sam nie wiem."

W domu niewoli

Naród ruszył przez morze. Ściana wody zstąpiła się za ostatnim izraelskim wozem. Na plaży, na której jeszcze przed godziną przerażony tłum wątpił, czy jutro w ogóle nastąpi, stał samotny człowiek z laską.


Wpatrywał się tępo na morze, ale umysł miał przytomny. Nie odwracał się. Nie musiał, wszystko słyszał dokładnie. Słyszał tętent konia, skrzypnięcie osi rydwanu, smagnięcie bata i rżenie. Tysiące okrzyków i świt nadlatującej włóczni.