Jestem zacofana; taką opinię czytam w oczach odwiedzających mój dom nawet najlepszych znajomych. Ów opinia spowodowana jest szokiem połączonym z politowaniem i pobłażliwą zapewne oceną moich możliwości finansowych, co z kolei jest wynikiem ujawnienia przeze mnie zawstydzającego faktu nieposiadania odbiornika telewizyjnego.

Nie posiadam takowego, bo primo, jak nic zeszpeciłby mój pokój, a po wtóre tak właściwie to po co? Chyba tylko dla możliwości obejrzenia sobie przynajmniej raz na jaki czas "Teleexpresu" czy "Wiadomości" posiadam kartę telewizyjną sprytnie wmontowaną w mój pecet. Karta oferuje mi cztery programy, w tym na szczęście "jedynkę" i "dwójkę", Polsat i mniej znaną "czwórkę". Jak dla mnie to nawet ta oferta telewizyjna za bogata. Bo po co niby mam oglądać niekończące się seriale brazylijskie czy też podążające w tym samym kierunku, czyli wszędzie i donikąd, mnożące się jak grzyby po deszczu, seriale polskie? Trzeba przyznać, że aktorzy, których seriale szczególnie lubią, pewnie niemal pędzą z jednego planu na drugi, bo można powiedzieć, że wszyscy grają tam niemal wszystko i wszędzie. I co, przepraszam, ma zrobić ten biedny telewidz, który notorycznie utożsamia aktorów, jako osoby prywatne, z granymi przez nich postaciami? Jak on sobie ma poradzić z faktem, że ta Iksińska w jednym serialu gra wredną lekarkę, a w drugim jest uciśniętym, gołąbkiem ofiarnym? Pewnie zagorzały miłośnik seriali raz niemal obije Bogu ducha winną aktorkę parasolem, a innym razem prawie uwiesi się jej na szyi, szepcząc ciepłe słowa otuchy i wyrażając współczucie z powodu wrednej serialowej teściowej.

Dość spora ilość przeróżnej maści teleturniejów i programów rozrywkowych również nie stanowi dla mnie idealnej propozycji na spędzenie wolnego czasu. Nie interesuje mnie taki relaks, połączony w dodatku z dokumentnym rozleniwianiem coraz większej części mózgu łatwo sprzedającą się kolorową papką. Jestem widać telewidzem trudnym, bo ciągle wyznaję zasadę, że lepiej mniej i dobrze, niż dużo i do d....

A może to ja racji nie mam? Może to niehołdowanie wszelkim nowościom i ilościom, to przejaw zacofania i niebycia "trendy" po prostu? A nawet i niech! Za tą etykietkę znowu się nie obrażę. Ale czasem osoba nawet tak zacofana, jak ja, miałaby ochotę obejrzeć coś przyzwoitego w TV. Tyle, że ochotę to ja sobie mogę i mieć, bo skoro nie mieszczę się w kategorii widza najbardziej wdzięcznego, to znaczy oglądającego pudełko od, powiedzmy, godziny ósmej rano, do dziesiątej wieczorem, to powinnam albo nie spać, albo po prostu usunąć na wieki kartę telewizyjną z komputera. Bo co mi po najlepszym nawet filmie czy programie, który wyemituje się beze mnie o godzinie dwudziestej trzeciej czy o piątej rano?

Za to o każdej godzinie i na każdym programie zaspokoić można potrzebę nasiąknięcia treścią reklamową i skonfrontowaniem jej z absolutną chęcią pożądania oraz z zasobami portfela. Oj, sprytne te reklamy, sprytne! Potrafią nieraz ogłupić najmądrzejszego, bo która kobieta odmówi sobie zafundowania nowej farby do włosów, która sprawi, że na pewno będzie wyglądała jak reklamowa modelka. I może nawet jej nogi też upodobnią się do tych modelkowych?

Jednak nic mnie tak nie denerwuje, jak te wszystkie reklamy, które upewniają nas, że bolące nogi, wszelkie rozwolnienia i wzdęcia dotyczą niemal tylko kobiet. Jak widać kobieta prezentuje się bardziej estetycznie w sprawach nota bene mało estetycznych. Może i tak. Zatem sprzątamy, pierzemy, gotujemy (z torebki, oczywiście), walczymy z biegunkami i testujemy leki łagodzące dolegliwości menopauzy (andropauza albo już nie istnieje, albo utożsamiana jest jedynie z prostatowym problemem). Choć trzeba by oddać sprawiedliwość, że ostatnio mężczyzna też zaczyna w reklamie móc. O ile się nie mylę, jeden taki nawet ugotował jakiś czas temu "ogórkową z dużymi kawałkami ogórków" Tak, to chyba leciało. Wyszedł, bidula, na prostą, przełamał ochotnie kanony czy też zdradził męski ród? A czort go razem z tą ogórkową wie...

Ogórkowo, serialowo i biegunkowo w tej telewizji. A fakt, że z ramówki zniknął jedyny teleturniej, który warto było oglądać -"Wielka Gra"- utwierdza mnie w przekonaniu, że fakt nieposiadania pięknego, najlepiej plazmowego telewizora i niepłacenia za to całe dobro abonamentu, to wybór najlepszy z możliwych.