Znasz jakąś lekką śmierć? Taką na wydech i ciszę, bez powrotu do wdechu, jak wtedy, zanim się zacząłeś? Otwórz dłoń, nie zaciskaj tajemnicy, uwolnij. Chcę dotknąć i zapomnieć, a ty milcz, jak wtedy...

To był pociąg pośpieszny w letni dzień. Nie zapowiadało się na deszcze. Rzeki parowały w szuwarach, ponad uśpionym do wieczora rechotem żab. Fontanny wody na ustach. Kolory rozbryzgiwanych śmiechem przypływów, od motorówek z przeciwległego brzegu. Wciskałeś się w zapach dzikiej mięty, stopy wiodły w chłód upragnionej drzemki. Wiklina śniła kosze szczęścia. Kilka lat to niczym ranek, który nie myśli o wieczorze. Jeszcze po drodze czerwień szkarlatyny, ślady ospy, a w każdym po bajce. Przy zasłoniętych oknach smutniała paprotka. Krasnoludki ześlizgiwały się, rozbijając zbyt długie nosy. Diabły nocami przeciągały liny w parku; ćwiczenia, żeby nad ranem zmusić stróża do przeklinania.
Barwy są iluzją, podobnie, jak ich brak. Seledyn pokochał szarość i pogrążał noce w błękitnym spadaniu. Do lochów nie było wejścia. Zasypane przed latami, intrygowało dzieciaki z podwórka. Podkopywanie skarpy, tak naiwne, jak budowanie zamków z piasku. Musiały istnieć siły poza postrzeganiem, jak i zwykłe przypadki, chociażby przewrócona bańka z mlekiem, które popłynęło pewnego ranka białą strugą, wąziutkim krawężnikiem wokół domu.

Stygły popołudnia. Podwieczorki uciekały na krótkich nóżkach. Dzieci czasu tak mają, że wciskają zakurzone myśli w kąty, gdzie popadnie, nie zapamiętując nic na dłużej. Zapomniały też same siebie, najpierw przestały zaglądać do filiżanek, potem, częściej spóźnione, z posiniałymi oczami, przepraszały, aż któregoś dnia nie pojawiły się wcale.

Tory, ciągnące się dawniej za horyzont, urwane na jednej z sennych stacyjek, zarosły trawą. Całkiem niedaleko powietrze w hałasie autostrady przybiera kształty brudnych chmur.

Widzisz tam coś więcej? Stajesz się wieczorem. Nadal nie znam tajemnicy. Milczysz, moje życie?