Nie wiem .. Mam mieszane uczucia. Z jednej strony bardzo podoba mi się początkowa konsekwencja i do tego momentu kupuję bez marudzenia:



Wydaje mi się, że tyle by wystarczyło w zupełności. Całość dawałaby do myślenia. Nie rozumiem dlaczego pociągnęłaś temat dalej i co Autor tą końcówką miał na myśli? Albo jestem tępa jak brzytwa dziadka (przyjmuję tę opcję), albo niepotrzebnie dopowiedziałaś. No i te kropeczki - nie lubię, gdy się w ten sposób odcina jedną treść od drugiej, ale to już moje upieprzenia

Piękny tekst - o umieraniu artysty. Świetna gra pojęciami genologicznymi (od sonetu do epitafium, czyli przejście do śmierci), trafia do mnie specjalistyczna łacina - bo ładnie pasuje i dobrze się czyta (nawiasem, "rigor mortis" dźwiękowo przypomina "rygor śmierci". Bardzo udane przejście od wzniosłości i patosu ("to nagłym, to wolnym ruchem, kręcę gwiazdy moim duchem" - ach, poezja!) do naturalistycznego obrazu zwłok - i takiej prozaicznej czynności, jak ich przykrycie; prozaicznej, bo z dala od wzniosłości i efemeryczności śmierci.
Chyba wiem, dlaczego ten "rigor mortis" tak się dobrze wkomponował. Bo to właściwie one wyrażają moment śmierci, te dwa słowa to umieranie. Ten wers jest dobitny, mocny i krótki - i nagły.
Mnie się podoba, ale - tak samo, jak ajw - mam problem z przejściem. Kropki mi się nie podobają czysto graficznie, a te dwa wersy...
Chyba że ważnym było dla Ciebie zaznaczyć istnienie życia pozagrobowego. Wtedy mamy skończoną całość ziemską, oddzieloną od całości pozaziemskiej - ale kontynuację. W rozumieniu, że śmierć nie kończy - ale rozpoczyna. Tylko ta krew? To rzeczywiście problematyczne do zinterpretowania - krew z dłoni nasuwa Chrystusa, tylko że tutaj - palce (mój umysł wykombinował kolejną paralelę: palce niewiernego Tomasza, które sprawdziły prawdziwość zmartwychwstania - a więc i życia pozagrobowego również; stąd krew, jako potwierdzenie tego dogmatu).

Ale generalnie - bardzo na tak, niebanalnie, czyta się przyjemnie i skłania do refleksji.

wywody makera wydają się być trafne. kreska to oddzielenie światów, myślałem, że sama sobie ogryzła palce, że śmierć kliniczna czy coś. a tutaj... taaa, myślałem też, że ponowne narodziny, a dziecko rodzi się całe w szlamie i krwi, że o to kaman. bezlistny żal, kiełkuje od korzenia... tli się wiersz... doskonale wiesz o czym piszesz i jak to poprowadzić. to nie pokaz fajerwerków. jesteś w tym zajeb.. pozdrawiam

Witaj

Podoba mi się, nawet bardzo. Z trzema maleńkimi ale.

Pierwsze. Te dwa wersy wydają mi się zbędne więc czytam sobie bez nich:




Drugie. Jakoś lepiej czytałoby mi się pierwszą strofę, gdyby słowo choć znalazło się wers niżej. jakoś mnie irytuje na końcu wersu.

Trzecie. Nie rozbijałabym ostatnich dwóch wersów, podciągnęłabym ostatni wers bliżej przedostatniego. Albo zrezygnowałabym z kropek oddzielających je i wtedy przedostatni przykleiłabym do wcześniejszej strofki, a ostatni zostawiła samotnie.

Oczywiście niezobowiązująco, bo to drobiazgi, więc nie bierz do siebie, takie tam moje postrzeganie słów. Zresztą od czasu do czasu chyba mogę pomarudzić pod dobrym wierszem

Trochę żałuję, że przeleciałam wzrokiem komentarze, zanim zabrałam się za pisanie swojego, bo nieco zepsułam sobie spacer z wierszem moimi własnymi ścieżkami. No ale cóż, trudno, następnym razem nie zrobię tego błędu.
Malowały mi się całkiem inne obrazy, niż przedmówcom, ale na tę chwilę zatarły się, niestety. Myślę, że powinnam wrócić za jakiś czas, jak już skleroza zrobi swoje. Oczyści umysł

Pozdrowienia

Przyznam, że jestem pod wierszem nie pierwszy i nie drugi raz. Wracam, ale emocje nie pozwalają mi napisać sensownego komentarza. To nie jest wina wiersza, bo wiersz jest piękny i nie zasłużył na takie traktowanie. Przyczyna leży w mojej podświadomości czytam: rigor mortis, rigor mortis, biały parawan, prześcieradło... i odżywają na nowo całkiem świeże wspomnienia. Przepraszam Cię, mede_o.
Powiem tylko, że kosmetyka dodała wierszowi uroku i już uciekam.

Pozdrawiam.

Medeo WOW WOW O chryste zarąbisty tekst. Czytam go i czytam i ogarnia mnie pewne przygnębienie i refleksja na temat bycia artystą we współczesnym ścięcie or ostatnich chwilach artysty Pewnego dnia mówiąc metaforycznie i dosłownie dochodzimy do krsu naszej drogi. Wszystkie nasze życiowe chwile sumują się i dostajemy wynik tego co soiągneliśmy. Tekst taki trochę ponury, kojarzy mi się coś z Chrystusem i odejściem jakieś ważnej osoby co eywołuje na świecie wielką czarną pustkę. Ciekawy obraz Namalowałaś słowem i interpretacja tego wiersza jest trudna ale ja oczywiście lubię intelektualne wyzwania . Coś się kończy coś zaczyna, alfą i omega koegzystują ze sobą, znajdują się w nierozerwalnie symbiozie bo bez początku końca nie ma a bez końca nie ma początku. Jestem pod ogromnym, bardzo pozytywnym wrażeniem Daję najwyższą ocenę na PP. i dodaję własną skalę: 10/10

Pozdrawiam Wieczornie