Taka nieznośna lekkość poranka, 

Wciąż ciepła kawą Twoja filiżanka 

Słońce zagląda przez sploty firanek 

Na zakurzony na stole dzbanek 

Dotykam spojrzeniem krzesła poręczy 

Dotyk Twej dłoni nadal ją dręczy 

Przesuwam myśli jak wskazówki zegara 

I znów goryczy wylewa się czara, 

Bo to nie prawda, że czas rany leczy - 

Wszystko dokoła nadal temu przeczy 

Ta filiżanka z cienkiej porcelany, 

Listy, gazety, meble, dywany… 

Wszystko zamarło w cichym uśpieniu 

I ciągle marzy o przebudzeniu 

Pod Twym dotykiem, który życie tworzył  

Nim wieczny sen je w końcu zmorzył  

Taka nieznośna lekkość poranka, 

bo tęskni za Tobą Twoja filiżanka 

Stara gazeta chce, by ją dotykać 

Gdy słońce za domem zaczyna znikać 

Ściany chcą słuchać budzika kroków 

Gdy je spowija ciepła szata mroku  

Dywany czekają, by ktoś je odkurzał 

A w kącie milczy zeschnięta róża, 

Marząc o cichym skrzypieniu komody 

Takie komody wyszły dawno z mody… 

Czas jak wielki pająk złowił w swoje sieci 

Wszystkie wspomnienia – pamięci śmieci 

A one wciąż żyją, choć nicią je dusi 

Nie znikną stąd nigdy, nikt je nie zmusi 

Taka nieznośna lekkość poranka 

Wciąż pełna wspomnień Twoja filiżanka