Andrzej Pilipiuk napisał/a:
tak wiem, uznawanie takiej stylistyki za gorszą to zapewne antysemityzm

Andrzej Pilipiuk napisał/a:


To akurat albo bardziej strawny kawałek albo poprawiony przez tłumaczkę.
Weź "Sztukmistrza z Lublina". [...]

Napisałbym że dla mnie to "słowotok" [...]

Izolda napisał/a:
Odkąd pan mądry, który nie czyta ze zrozumieniem, przyszedł jako wyrocznia robić przytyki, tylko obserwuję. Atmosfera padła. O jakiej dyskusji Esy prawisz?

edit:
Poza tym (sisey teraz do Ciebie) przerzucenie się na cytaty zakończyło wklejanie naszych prób.

(...)
– Jesteś kochany.
Uśmiechnęła się leciutko, a zieleń jej oczu błysnęła wesołymi iskierkami. Mariusz wsunął rękę pod brązową, cienką bluzkę i począł gładzić plecy dziewczyny. Poczuł na policzku ciepło miękkich warg, ślizgających się po kości policzkowej, nakreślających linię brody, otaczających ją pocałunkami. Odnalazł pieszczące go usta i wessał się w nie całą mocą namiętności. Dłonie same podciągnęły materiał bluzki i jednym pewnym ruchem pozbawiły jej Paulinę, odsłaniając piersi, skryte w białym staniku.
Dziewczyna przeczesała palcami włosy Mariusza, niby przypadkiem zmuszając go do opuszczenia głowy. Zapach jej ciała przyciągał jak magnes. Już po chwili poczuła ciepło pocałunków, błądzących po szyi i dekolcie. Odchyliła głowę na bok, ułatwiając dostęp do najwrażliwszych miejsc za uchem, a sama skupiła uwagę na rozpinaniu koszuli chłopaka. Zadanie niełatwe, jeśli wziąć pod uwagę drżenie rąk i przyjemny dreszcz, wędrujący wzdłuż kręgosłupa. W końcu jednak się udało. Przełożyła nogę nad udami Mariusza tak, że klęczała twarzą do niego i poczęła masować umięśniony tors, z premedytacją omijając koła z sutkami.
– Igrasz z ogniem – szepnął, pewnym ruchem pozbywając się koszuli.
– Może właśnie tego chcę? – odparła przewrotnym pytaniem. Delikatnie, ale stanowczo popchnęła chłopaka na oparcie fotela i dotknęła wargami prawego sutka. Czuła, że ręce chłopaka majstrują przy zapięciu stanika, nie zamierzała jednak protestować. Dotknęła czubkiem języka piersi Mariusza, a następnie delikatnie ją zagryzła, żeby później zetrzeć ból muśnięciem warg. Kiedy w podobny sposób pieściła lewy sutek, z lubością wsłuchiwała się w przyspieszone bicie serca.
Palce chłopaka poradziły sobie z zapięciem stanika, dłonie zsunęły go, odsłaniając piersi. Na policzki Pauliny wypłynął rumieniec zawstydzenia, nie zasłoniła się jednak.
– Są śliczne – szepnął Mariusz. – Cała jesteś śliczna.
Ułożył jej dłonie przy swojej szyi na oparciu fotela i począł całować wiszące nad twarzą piersi, masując je nieco szorstkimi, ale subtelnymi ruchami. Z satysfakcją pochwycił uśmiech dziewczyny. Poruszyła głową. Końce ciemnych włosów połaskotały policzki oraz tors Mariusza, rozpraszając uwagę. Nie chciał tego. Wziął Paulinę na ręce i przeniósł do łóżka. Pozbawienie jej spodni nie stanowiło żadnego problemu. Nawet ułatwiła to, unosząc lekko biodra.
– Co teraz zrobisz? – zapytała, robiąc minę niewiniątka.
– Nie prowokuj mnie – ostrzegł, grożąc palcem.
– A dlaczego nie?
Pochylił się, żeby scałować słodycz uśmiechu. Powędrował ustami na szyję. Bezbłędnie odnalazł właściwe miejsce za uchem. Dotknął go końcem języka, powodując cichutki chichot. Obudził go jeszcze raz, po czym przesunął usta niżej na obojczyk, piersi, brzuch. Błądził dłońmi po biodrach i udach Pauliny, z premedytacją odmawiając stymulowania najwrażliwszego miejsca. Dzisiaj miało się to odbyć inaczej. Czuł, że ręce dziewczyny majstrują przy zapięciu jego rozporka. W pierwszym odruchu chciał im pomóc, pomyślał jednak, że jeszcze chwilę zaczeka. Niech zmysłowa gra trwa jak najdłużej. Poradziły sobie same. Uniósł się więc, żeby zdjąć spodnie.
– Jesteś niesamowita – szepnął, klękając pomiędzy kolanami Pauliny. Przez chwilę sycił wzrok bielą kobiecego ciała, którego pożądał bardziej niż powinien. Wiedział, że jeśli nie zakończy tej gry teraz, już się na to nie zdobędzie.
Dziewczyna wyczuła moment wahania. Usiadła, żeby opleść ramionami szyję Mariusza i przewrócić go na łóżko. Teraz ona była na górze. Pewnym ruchem pozbawiła chłopaka slipek. Wziąwszy w dłonie nabrzmiałe przyrodzenie, opuszkiem palca nakreśliła na nim kilka kręgów.
– Czyli jednak ci się podobam – stwierdziła nieco zdziwionym głosem, otwartą dłonią kreśląc koła wokół pępka Mariusza.
– Dla wątpiących przewidziana jest kara – powiedział stanowczo.
Zsunął z pupy dziewczyny koronkowe figi, ciesząc się w myślach, że nigdy nie chciała nosić stringów. Może więcej odsłaniały, ale nie dawały przyjemności odkrywania. Chwycił Paulinę za szyję, przekładając sobie przez kolano. Pisnęła cichutko, kiedy lekki klaps przylgnął do pośladka. Za nim podążył kolejny, bardziej głośny niż bolesny. Duża ręka delikatnie rozmasowała skórę na pupie, usta nakreśliły miejsce złączenia jej połówek. Dziewczyna nieznacznie rozsunęła uda, pozwalając, aby czubek języka dotknął miejsca pragnącego męskości. Chwilę później została ułożona na plecach z poduszką pod biodrami, a chłopak ponownie umościł się pomiędzy jej kolanami.
– Nie czekaj dłużej – szepnęła nieśmiało, uginając nogi.
Pewnym ruchem zatarł granicę pomiędzy ciałami. Poruszał się rytmicznie, ale spokojnie, żeby nie sprawiać bólu. Cały czas patrzył w zielone tęczówki, delektując się mieszkającym w nich szczęściem, słuchając jęku spełnienia.
– Kocham cię, Paula – szepnął, oddając hołd tej miłości. (...)

I moje pytanie: autora ukrzyżować czy dać mu szansę?