ech.

"Koriat nie wiem co Ty tu robisz ludziom, ale PW nie zdążę odbierać"

najpierw ich łapię. potem wiążę. potem łaskoczę. długo i brutalnie. a jeszcze potem puszczam głośno Dodę i wychodzę.


"które policzki zmarszczę wyżłobią"
i masz, literówka. miało być rzecz jasna "zmarszczkę". bo podtrzymuję, że "zmarszczką wyżłobią" nie ma sensu, zmarszczka nie dłuto, żeby nią żłobić.

"zasad gramatyki to się należy sztywno trzymać w wypracowaniu bo niekoniecznie w prozie."
ryzykowne.

Ech, dobrze, napisze jeszcze to i owo, i koniec, dobrodoszli, coby pyskówki nie było
O co mi chodziło:
Czepiam się Dal (Dal, więc Ty się nie tłumacz ), bo wydaje mi się (!), że pisze głupoty. Wiersz, jak każde dzieło sztuki, jest medium, które ma przekazać odbiorcy pewne treści, estetyczne, literackie i inne. Otóż Dal przypisuje Ci, mniejsza czy słusznie, że powyższy wiersz przeznaczony jest tylko dla jednego odbiorcy, i tylko dla niego zrozumiały. Publikowanie czegoś takiego jest dla mnie pozbawione sensu, bo innemu odbiorcy żadnych treści nie jest w stanie przekazać, więc czytanie go jest jałowe. Ot.
Wracając do samego wiersza. Możesz myśleć że jestem głupi, ale proszę, nie że aż tak, że nie zrozumiałem sytuacji lirycznej wiersza. W pierwszym komentarzu pastwiłem się nie nad nią, tylko nad sposobem, w jaki ją przekazałeś, bo jest to sposób koślawy - bo są tam po prostu błędy gramatyczne, zły przypadek, to wszystko, co wymieniłem. Przekaz wiersza (swoją droga raczej wątły, ale będący jakimś tam pomysłem) nie ma nic do rzeczy. Albo i ma, bo jest fundamentem, ale nie stoi na nim nic ciekawego.

Swoją drogą, chyba nigdy nie przestanę się dziwić, jak względne jest nawet elementarne poczucie estetyki.
Z ukłonem

"jest napisać wiersz z rytmem sensem rymem"
ba. tyle ze ja tu owego sensu nie mogę dostrzec. co gorsza gramatyki też.

Dal, zastanów się przez chwilę, co piszesz. Jeśli ktoś pisze wiersz "dla jednej osoby" i z założenia tylko dla niej zrozumiały, to po tę samą chorobę pokazuje go publicznie? zabieram głos, bo na tym opiera się działanie tego portalu, nie?

^^
łagodnie rzecz ujmując: wydumana interpretacja. zwłaszcza, ze reszta wiersza nijak nie usprawiedliwia zastosowania archaizmu.

co z tego, że inaczej, skoro nieudolnie?

chcąc znaleźć duszę
zacząłem rozbierać
rozbierać. kogo? co? czyżby się?

nie było tam
cię
musisz
kogo? tej duszy, zgaduję? skoro tak, to czemu raz w trzeciej osobie, a raz w drugiej?

chirurgiczną
komputerowo sterowaną
siekierą
tutaj wymiękłem, dalej nie dam rady

jeżeli przerysuję oddechy
na nietrwałe rzeźby
raz, ze jest to, jak i cały wiersz, pretensjonalne i sztuczne, to ten kawałek jeszcze nie ma sensu, nie przerysowuje się niczego na rzeźby, rzeźby się poli- lub monochromuje.
a pointa tez jakoś tak bez związku. rzeźby, winy, księżyc, i jeszcze do tego mniszka.
ogólnie rzecz biorąc nieszczególnie

koszmarek, niby gipsowy Shrek do ogrodu. żeby to chociaż jakoś tak normalnie kiczowate było.
pierwsza strofa jest bez sensu. orzeczenie pojawia się dopiero w ostatnim wersie, który nijak nie łączy się z poprzednimi trzema, pierwszy niby łączy się z drugim, ale nic tego nie wynika, a trzeci strzela Panu bogu w oko. Zresztą konkretnie:
Przez zaspy przywar żalem zawiane
wśród mglistych marzeń jak niewidomy no i co się do cholery dzieje z tymi przywarami, kto wśród marzeń, co tam robi?
osamotniona w ręku z czekanem znowu - kto osamotniony, gdzie, z jakim czekanem? podmiot domyślny stosuje się jednak w inny sposób.
Gwiazdę Polarną pozór zasłonił zasłonił. git. tylko co do czego i skąd?

W drugiej strofie pojawia się nam niby jakaś bohaterka. tylko jaka? Ta z czekanem? Czy Gwiazda Polarna? Gwiazda Polarna z czekanem?

Trzeciej strofy nie chce mi się komentować, ale niech tam.
Naprawdę nie wydaje Ci się, że "łzy bernardyny" to brzmi kretyńsko? Wiem, ze to miało być ładne i subtelne, ale nie jest.
które policzki zmarszczką wyżłobią chyba zmarszczę wyżłobią, nie zmarszczką, hm?
I na koniec niespodzianka! Ostatnie wersy trzymają się kupy!

Nie, nie i nie.

"każdy kto pisze takie coś popełnił"
e tam, ja nie.
może piszę nie dość dużo albo nie dość mocno. ale to offtop.

tez zawsze miałem alergię na autotematyzm, ale jakby mi przechodzi, znaczy, ze autotematyczna poezję dajmy na to Miłosza mogę czytać ale to też jakoś strawiłem. czyli że nie jest źle. niektóre fragmenty, czy może raczej pojedyncze sformułowania są przepyszne - "kochane fabuły, proszę, nie myślcie o mnie źle"; sen rządzi się swoimi prawami/ pozwólcie mi je znaleźć"; "zdziczenie przybiera dziwne kształty" - i jakkolwiek wydaje mi się, że autor nad tak rozbudowaną i kwiecistą formą nie do końca panuje, tu jest co najmniej dobrze.
co innego mi nie leży: nad relacja pisarz-literatura i w ogóle nad rolą literatury w życiu można dywagować bez końca, i robi się to od dawna, dobrze jednak, jeśli dywagacje prowadza do konkretnych i oryginalnych wniosków - otóż wydaje mi się, ze tu tych wniosków jest za mało, żeby uzasadnić rozwlekłą formę.

i w sumie nie wiem, jak toto ocenić. wybija się nad portalową średnią niby ten wieżowiec nad kamienice, ale jednak zgrzyta.

Hm. Ale i tak to trochę wstyd
Z drugiej strony bez przesady, przecież nie pisze, ze któryś z tych światów jest nieprawdziwy

o, jakoś mi się ten kawałek nie rzucił w oczy, pomyślę

Nie czytałem Amberu, wiem tyle, co od kumpla słyszałem, że to powieść, w której komuś wkłuli oczy, a potem mu odrosły.

rewelacja. powiedziałbym coś więcej, ale żem chwilowo zbyt zachwycony

"amputacja płuc" nieszczęśliwa.
poza tym nawet przyjemna błahostka.

bez stylu, bez polotu, bez sensu.
za to niezgrabnie, nieporadnie i niedobrze.

przyłączę się do siseya, czemu, do licha, ja tak nie umiem?
ni mniej, ni więcej, tylko prześliczny, leciutki, błahy, a poruszający - najwyższa szkoła jazdy?
i bardzo ładny rytm.

hm, zgrzyta mi jakoś. może po prostu wymagał więcej pracy? ale pomysł całkiem fajny, i nie przesadnie wykorzystany, bo zestawienie z kura aż się prosi o kicz. a tu tylko na uśmiech. na dobry