W zasadzie mi się nie podoba. Rażą mnie inwersje, wydają się zbędne. I może jest to wszystko jednak nieco zbyt lakoniczne i skrótowe.
Z drugiej strony, trudno się nie poddać smutkowi tego wiersza. Tej atmosferze straty, żalu. Mimo wszystko działa.

Dzięki. Choc ciekaw jestem, co też takiego sobie wyobrażasz

Dzięki
Sorry za te błędy, właściwie przypadkiem wykopałem tę historyjkę z dysku (bo ma już jakiś rok zdążyłem już o niej zapomnieć), i wrzuciłem w takiej formie, w jakiej była. Na przyszłość obiecuję redakcję.

Izoldo, bez przesady, zadnie "Ludzie Żydami kosmosu" padło już kilkanaście lat temu

"tańczą kuliście" to jednak kraksa.
poza tym - nie moje klimaty, ale bardzo ładne. ot, usmiechnąć się, podumac, a przy tym stwierdzić, że auor wcale zręczny. tedy dobre.

Dzięki wszystkim

Joe, julio, miło mi

Małgorzato- w gruncie rzeczy byłem przekonany, że środkowa strofa zawiera meritum, znaczy wyjasnia o co mi chodzi, ale przeciez się nie upieram
znaczy, łaskawie wybaczam ;p

soczewico, byk, i to muczący donośnie

no cóż, mogę tylko zaapelowac o minimum zaufania do autora i uznanie, ze jak napisał "jakuci", to wiedział, co pisze

Muszę wyznać, że ni w ząb nie rozumiem, o co chodzi.
To znaczy w wierszu chodzi rzecz jasna o Jakutów, plemię, nie krainę. Wyraz ten jest w mianowniku liczby mnogiej, tak samo jak niedźwiedzie i lisy- w normalnym zapisie wers wyglądałby "Syberia jest dziś głodna a Jakuci, białe niedźwiedzie i lisy /nie wystarczają." Znaczy, nie wystarczają Syberii, i Jakuci i niedźwiedzie, to jest przyczyna przedstawionej sytacji lirycznej. W czym problem?

Dziękuję wszystkim

Rose- myślę, że Andree byl jednak dużo bardziej fascynujacą postacią niż to wynika z opisu "żył-poleciał-umarł". Jeśli ktoś jest bardzo ciekawy, odsyłam do książki Centkiewiczów "Okrutny Biegun", gdzie Andree ma swój rozdział. Swoją drogą to jedna z najważnieszych książek mojego dzieciństwa
Wątek tej wyprawy pojawia się też w "Lodzie" Jacka Dukaja, choc w przetworzonej postaci.

msh- nie powinno być ani "jakucji", ani "jakutom", ponieważ w pierwszych słowach personifikuję Syberię i to do niej odnosi sie dalszy ciag wersu- więc syberii nie wystarczają kto, co jakuci


Abi-synie, akurat chyba w ogóle się nie mają- pisząc w powitalnym poscie o rozbitkach miałem na myśli to, że moim miejscem w internecie wydawał się portal Storytellers, który jakiś czas temu w bliżej nieznanych mi okolicznosciach przestał istnieć- i przez jakiś czas nigdzie niczego nie publikwałem, przechodząc przy okazji pewien kryzys twórczy. PP chyba mnie zastymulował, bo od rejestracji napisalem dwa chyba przyzwoite wiersze- znaczy ten i kaffę
Zdrówka

"w przed dzień"

w przeddzień

"Mizdrzy się ze mną"
jeśli juz, to przede mną

"w które ja wierzę"
polski nie angielski, w pierwszej osobie zaimek osobowy jest zbędny.

"I mówi, że w czasie mnie zabierze"
ekchm?

Nieskładne toto, że hej

hah, niech będzie
"sindbadowanie" chyba rozumiem, ale cięzko to wyartykułować


i może jednak podrzucę cicho i na marginesie jeden trop.
Kaffa jest(była) miastem na wschodzie, ale raczej bliskim (jakby co- na Krymie, dziś Teodozja) niemniej bardziej europejskim. i to właśnie w tym mieście zaczęła się wielka epidemia dżumy. ot.

dzięki wielkie

choć wyznam szczerze, ze tą "bajecznością" i "rozjasnianiem nieba" poczułem się nieco zdziwiony

"wrastam w tę ziemię na której je posadziłem"
wrastam w ziemię wystarczy, przecież wiadomo, ze chodzi o te od drzewa

cztery pierwsze wersy ostatniej strofy imo coś w sobie mają, budują taki ładny, trochę smutny klimat. właściwie to mogłaby byc cała miniatura. reszta jakas taka nietaka

ja wiem, że to pewno jest szczere.
ja wiem, że to jest poczciwe i nawet sympatyczne.

co jednak poradzę, że budzi u mnie odruch wymiotny?

o kurna!!!