Beta: Aribeth
Dziękuję, Słonko. :*

Wiara


Najpierw było niewinnie i błaho. Nie ty wygrałeś konkurs, tylko ona, chociaż tak bardzo się starałeś, tyle ćwiczyłeś. Przejąłeś się – owszem – bo i kto by się nie przejął? W końcu ten konkurs był dla ciebie bardzo ważny. Dlaczego?, pytałeś wtedy. Dlaczego, Panie Boże, nie dałeś mi wygrać? A ludzie odpowiadali, że to cię wzmocni, że dzięki temu staniesz się silniejszy. Że Bóg chce ci tylko pomóc. I uwierzyłeś. I wierzyłeś dalej.

- Wierzysz w Boga?
- Wierzę.
- Jak?
- Mocno.

Rozstaliście się i przez dłuższy czas nie mogłeś się z tym uporać. Uznałeś, że ten rok jest okropny, beznadziejny. Była dla ciebie wszystkim i kochałeś ją, jednak ona i tak cię zostawiła, tłumacząc coś mętnie, że do siebie nie pasujecie, że jednak nie jesteś tym jedynym. I znowu pytałeś Boga, dlaczego ci to zrobił, dlaczego ci ją odebrał, a ludzie odpowiadali: jeszcze wszystko przed tobą, ułoży się; Bóg czuwa nad tobą i robi wszystko, byś był silniejszy.

- Wierzysz w Boga?
- Wierzę.
- Jak?
- …

To miała być zwykła choroba, zwykła grypa, która nie mogłaby zaszkodzić życiu. I byliście co do tego święcie przekonani. Pisał, że owszem, czuje się źle, jednak za parę dni mu przejdzie. Śmialiście się przez telefon, opowiadając sobie zabawne rzeczy i wszystko miało być dobrze. Następnego dnia zadzwoniła jego matka. Nie żyje - zdołałeś tylko wychwycić… Nagle poczułeś, że ziemia się pod tobą załamuje. Opanował cię histeryczny śmiech – nie chciałeś w to uwierzyć…
Ludzie odpowiadali, że teraz jest mu lepiej, że Bóg nad nim czuwa. Tak jak i nad tobą.

- Wierzysz w Boga?
- Chyba tak.

Jeżeli jeszcze trzy miesiące temu nazywałeś ten rok okropnym, to teraz nie znajdujesz już odpowiednich epitetów, jakimi mógłbyś go określić. Nieszczęścia chodziły za tobą, skradały się gdzieś w twoim cieniu, odbiciu w lustrze i nie mogłeś się od nich odpędzić. Nie potrafiłeś się ich pozbyć także wtedy, gdy razem z przyjaciółką szliście na tramwaj – mieliście pojechać na cmentarz do twojego przyjaciela. Ona nie opuszczała cię ani na krok, odkąd umarł i wciąż przy tobie była. Miałeś nadzieję, że tak będzie zawsze. Ale nie miało być. Przekonał cię o tym pisk opon. Odeszła do innego świata na twoich oczach… I nie pytałeś Boga, dlaczego to zrobił. Gadanie do siebie albo wyimaginowanego czegoś nie jest normalne.

- Wierzysz w Boga?
- Nie.