Tytułu nie traktuje się jak zdania, nie potrzebuje kropki na końcu. Tak wyjątkowy jest. Jeżeli więc nie ma stanowić jakiegoś punktu zapalnego (a chyba lepiej szukać go ewentualnie w inny sposó, to tak, kropka zbędną jest przy tytule według zasad naszej pisowni.

Pozdrawiam księżycowo.

Spokojnie, to nie wyścigi. A Pluto słodki jest.

Widzę, że pomalutku odkrywają sie przypadkowo różnorakie tejemnice kamienicy. Dodaje to smaczku marcelowym historiom.

Między innymi:

- WF-u (wf.)
- przecinek zbędny



- prop. "wywłoka spod szesnastki"
- prop. a co dopiero mówić o szachownicy
- Nagle "wywłoka", przerażona sytuacją, zaczęła zbiegać ze schodów najszybciej, jak umiała.



Pozdrawiam księżycowo.

Anastazjo, i ja w dzieciństwie robiłam książeczki. Ale nigdy nie odważyłam się nikomu takiej dać.

Próbuj, zbieraj perełki.

Widzę, że pojawia się nowa osoba... Ciekawe, czy namiesza cosik, skoro tutaj tak ładnie się porobiło.

Tak na szybcioszka:

- zgoła





- całą




Pozdrowionka wieczorne.

Tak, przyjemny wiersz, do odczuwania. Żebra przed domem i w ogóle. Puenta ładnie zamyka temat (czy też go rozszerza).


szczerzy?

Pozdrawiam przedwieczornie.

Zaznaczam, że - zdaje się - lubię Twoją prozę i wiem, że wiesz, co chcesz wyrazić.
Zatem - bierz sugestie, które stapiają się według Ciebie z tekstem.


A tak w ogóle - wydawało mi się, czy rzeczywiście kropki przy tytułach już Cię nie rajcują...? Hę?

Twoje maluszki mogą kiedyś być ciekawym obrazem miejsc i przeżyć. I stworzyć książkę.

Miej śmiałość do wszystkiego.


Pozdrawiam raz jeszcze Ciebie, Dyskutantko droga, i Autorkę, którą mam w ulubionych od dawna (a co!).

Tutaj akurat nie profezjonalizm odegrał rolę, ale zupełnie odczuciowe kwestie. Ale pewnie - zmieniać nie trzeba, to kwestia działania tekstu; Autor wie, czy ma być bez wahania, jak to przy wódce (przy kawie jeszcze można się droczyć, chi chi). Mnie jednak bardziej chodzi teraz o czysto dopieszczalskie sprawy - typu myślnik, które, bezkształtność i ortograf. Może jednak tutaj warto nie naciskać na zachowanie obecnej formy (naturalnie są to też tylko sugestie, Autorka nie musi wcielać w życie, choć ortografa jednak bym poprawiła).
Gdy mi się coś podoba, to takie pierdółki stają się ważne. Powtórzone "które", zawahany myślnik czy nadmierny przymiotnik zmieniony w konkretny rzeczownik (akurat w tym przypadku).
Na nic jednak nigdy nie naciskałam, a teksty zawsze najbardziej odbieram czuciem, co chyba każdy wie tutaj na PP (ze starych Bywalców).

Cieszy mnie, że jest jeszcze z kim podyskutować.

Trawo (jakże przyjemny nick), Twoja opowiastka zaprowadziła mnie w cudny świat przyrody. Bardzo lubię, gdy naturę traktuje się osobowo i przydaje się jej cech ludzkich. Ładnie ukazałeś działanie przyrody, jej rozwagę, mądrość i rozwiązywanie problemów. Uśmiechałam się podczas czytania, bo takie patrzenie na świat jest mi bliskie. Nie znam się na faunie i florze tak jak np. mój Tata czy Ty, ale szanuję jej prawa i staram się rozumieć, nie przeszkadzać, nie ingerować.
Co mi nieco zazgrzytało? Od razu powiem, że to subiektywne spostrzeżenie. Frazy typu: "tworząc sumę wartości dodanej" odciągały mnie od swoistej "czarodziejskości", miękkości obrazu. Wolałabym mniej naukowe obrazowanie. Ale to tylko raz czy dwa tak się zdarzyło, więc nie zostałam wyrwana z aury zbyt często. Tak czy owak, powtórzę - to akurat kwestia zupełnie subiektywnego postrzegania.

Można by tekst dopieścić według mnie. Na początek na przykład usunąć kropkę z tytułu i poprawić ortografa:
- nie karz


Pozdrawiam ze słońcem, dziś macha do mnie bardzo wesołe.

Kurka, no tak, wiem o grze słów (jak najbardziej), ale czasem niektóre wyrazy powodują zawahanie, a tutaj mi pasowało mocno i dobitnie. Racja, że narracja mówi o stosunku (hm); dlatego zaznaczam ( ), że to subiektywne odczucie.

Dobrze Cię widzieć, Szikotku.

Oczywiście to tylko próby dopieszczenia, gdyż tekst zasługuje na zatrzymanie. A gdy np. wyrzucałam (proponowałam zrezygnowanie) "Zaznaczam" czy "zdaje się" chodziło mi o wyrazistsze podejście do rzeczy. Inne sugestie - na pewno wiesz, dlaczego takie.
Tekst, powtózę, w moim guście, ładnie rozonuje w odczuciach.

Pozdrowienia słoneczne.

Aguś,
ten wiersz jest drżeniem, które przywołuje emocje jeszcze nadal świeże. Nadal trudno uwierzyć w to, co się wydarzyło. Trudno sobie wciąż wyobrazić, że nie zobaczę: "Pozdrowienia z mojej kieszonki". Słowa Jagódki zawsze były ciepłem i skowronkiem mimo trudów jej życia.

Dziękuję za Twoje słowa, odpowiedź, okruch z profilu Kieszonki.
Całkowicie rozumiem Twoją pętlę w gardle.



(...)


Pozdrawiam cieplutko.

Anastazjo,
jak wiesz, lubię takie malutki. Nie potrzeba mi naprawdę wiele, ale tutaj mogłabyś nieco wiecej. W niektóych miejscach jakieś zdanie, jakieś zdawkowe dopowiedzenie, doobrazowanie. Nawet nie musi być dosłowne, ale takie, które przybliży czytelnikowi bardziej sytuację. Wydaje mi się, że wiem, o co chodzi, bo w sumie nietrudno się domyślić, ale ja chyba jednak tak ogólnie zobaczyłam w tym dłuższą historię, którą mam pragnienie usłyszeć.
Zdaję sobie sprawę, że żyją w Tobie migawki, które dajesz nam na dłoni, z serca, tak Ci odpowiada, tak sobie założyaś. Dlatego nie naciskam, bo i tak miniaturka podziałała; trzeba by jednak jeszcze w niej pogrzebać, dopieścić, bo takie maluszki muszą być perełkami.

Pozdrawiam ciepło, z Księżycem wiosennym.